üzgünüm beyaz ...

-ağır yenilgileri düşünmeksizin
ama kalpte derin kesikleri
anımsayarak –
.
.
.
üzgünüm beyaz,
sözcüklerim kalbine yürüyecek kadar uzun değiller
bir mırıltıdan ibaret kalır kelimelerim en fazla bu gürültüde
ve kalp atışlarım bir sessizlik sayılır
eğer başın yaslı değilse göğsüme
sustum sanırsın
sustum
sanırsın
sanma !
sanma,
çünkü susmadım ben hiç sana
ama üzgünüm, üzgünüm beyaz
durmuyor neşem bıraktığım yerlerde
kayboluyor göz kırpımı
yitiyor, iki an, iki nefes arası
az önce şuradaydı oysa
ama sonra döndün baktın arkanı
yok
kayıp
sır
ve görmüyor dudaklarım bir vakittir, bütün tebessümlerim kör
hani dalgınlığımda
çarptıysa
acıttıysa
üzüldünse
gönül koydunsa
af edersin
af edersin
affeder misin ?

*
üzgünüm,
üzgünüm beyaz,
kocaman bir şehir diyemem
kocaman bir şehirden kalan enkazdır en fazla kalbim
ve dürüst olmak iyidir
kolay değil yeniden yapmak,
evleri iğne oyasından yuva
sokakları eski taştan avlu
akşamları yıkayan menekşe kokusu
kolay değil, geçmiş zamanlarla dolar ellerin
ama iyidir yine de saçakta kırlangıcın yuvasını bozmayan yağmur
ve sarılıp uyumak o yağmurun şarkısında
iyidir, nefes sesinden masallar koynunda
sonra o masal uykusunda rüya
rüyada yeniden sevdiğim yüzün
ve uyanmak sevilene usulca
masalmış,
değil
rüyaymış,
değil
yağmurdanmış,
şarkıdanmış
yalandanmış
değil
değil
hiç değil
senmişsin
senmişsin işte
ve sen, ne güzel
ben, ne yorgun
ne çok parçaya kırık içim
sızarsın
ve yalnızlığım
hiç lazım değilken üstelik
hani bütün dağınıklığında, bütün odaların
sürekli gözlerine değip, dokunup
sana verebildiğim tek şey olur, rahatsızlığım
ki battıysa
acıttıysa
ağladıysan
silemediysem
af edersin
af edersin
affeder misin ?

*
üzgünüm,
çok üzgünüm beyaz,
istesem de cümlelerim kalbine yürüyecek kadar uzun
denesem de nefesim nefesine çarpacak kadar yakın
zorlasam da gerçeğim gölgen kadar canlı, değil
ve değil sonsuz, bir mırıltıdan ibaret bütün kelimelerim
hepsi zaman aşımına mahkum
ve ruhum,
belki bir sabaha dalga sesiyle uyanmak düşü kadar ihtimal
belki bir sabaha taptaze sürgünler kadar, yeşil
belki bir sabahın kendisi kadar serin
belki bir sabah çiğ damlalarınca zümrüt
belki düşü kadar düş
belki hepsi
belki hiç
ama gerçekte, yakınından kuşların bile geçmediği bir bozkırın
hüzünleri ılık
yüreği yağmurlu
gülüşleri sıcak
bir kıyı egesiyim, kalabalıklarda bir başınalığın
ki mutluluklarım kadar tenhadır gözlerim
en sonundaysa gözlerimden içime kıvrılan bir patikanın
küçücük, tahtadan bir ev gibi durur kalbim
kalbim evet, küçük tahtadan evi şu taştan dünyanın
içindeyse ben, öylece yaşıyorsam böyle inzivasında günlerin
ve bilmiyorsam aşkın dışında tek hecelik başka bir çokluk
öylece duruyorsam demli siyahında gecelerin
ve susuyorsam gelir geçer her şeyin geçişine şahit
gelir geçer her şeyin geçişine aykırı
her şeyin geçenlerine el
geçenlere yabancı
kalıyorsam
ve kocaman boşluklarda büyüyorken
ben yine de geçersizliğiysem
bütün “büyüyünce geçer” denilen şeylerin
ama üzgünsem
üzgünsem beyaz
çünkü en kuytu iskelemde
hırçın bir fırtınaya tutulup battıysa söyleyemediklerim
ve hani şimdi zifirsem,
ve hani şimdi koyu, şimdi kapkaraysam
eski bir beyazdım oysa ben de bir zamanlar
ve senden çok öncedir öğrenmişliğim
çünkü hep beyaz,
çünkü hep beyaz başlar, bütün kara sevdalar
ve sana kıyamadıysam
koparmadıysam renginden
gücendiysen
incindiysen
beni affet,
beni affet beyaz,
seni
üzdüysem …
____ ^^

Get Your Own Player!