can soğuk ...

- birkaç kuru söz, hiçbir şeye engel olamayan güçsüzlüğümle birlikte-

gecenin siyah örtüsünde
saklı yaralar gibiydi kurşuni bulutlar
can soğuk …
pencerenin pervazında birkaç erkenci damla
kirpiklerim üşür mü bakarken ?
içimdeyse bir gitmek duygusu, kış günü yemyeşil
oysa hüzün,
ruhumda geçmeyen bir uçuk gibi
hani kaç kere dokunsam, o kadar kanamaya hazır
ve kırgınım hepinize,
şimdi, ömrümün ilk sigarasını yakabilir miyim izninizle ?

gece siyah,
bütün renkler uykuda
can soğuk …
nereye konsun yıldızlar yorulunca
gitmeleri, bu yüzden
ve zaman,
bir çirkin gerçeğe yenilmiş hayaller senesi
artık, bitsin
üstelik aşktan yana tek bir dikili taşım yok
fırlatsam kalbimi
boşluğuna gecenin
birinizin önüne düşer miydi yarına ?
tamam anladım, sessizliğinizi işittim
ve keşke ilişmeseydiniz
ben belki de sadece sigaradan ölmek isterdim ?

ruhum, hırpalanmış bir nesne gibi,
çarpa çarpa gövdemin içinde
can soğuk …
galiba bu şehrin duvarlarına benzeyecek bedenim benim de
öğrenilen bir şey mi acaba katılık ?
oysa kalmalarım hep pek iyiydi
susmalarımsa, muntazam
gitmelere çalışmalıyım galiba biraz, belki de artık çok geç olmadan
ve söylemeliyim hiç değilse bir kere,
hayat ya bu, bakarsın biri gelip alır elinden;
“beni öyle sakla, öyle sakla ki
yaşamın en güçlü dalgası bile
tek bir şey dahi, eksiltemesin benden …”

uyku,
uyaksız şu son geceme
can soğuk …
ki yumsam, gözlerimi kapayıp
akıp geçen ağaçlar çarpıyor yüzüme, bir otobüs camından
ve açsam, dayanamayıp
ufuk çizgisinde kırılmış bir dal
ve bir renk, yaralı
bir de, bir kadın çığlığı uzaklardan
kıvrılıyorum,
saçlarım bir gece ırmağı
ve körpe umutlarım, tedirgin
ki canlarınıza yakın akıtırken en kir tutmayan sularımı
sırf kurumasındı isteğim, ekinleri yüreklerinizin
ama, bitti
ve çok erkendi … çok erken …
şimdi siz,
ve sizin gözlerimdeki korkuyu göremeyen gözleriniz
bazı sabahlara eğer, yastığınızda bir ıslaklıkla uyanıyorsanız
bu yüzden
bu yüzden
bu yüzden
öldü çünkü gözlerimin bütün ateş böcekleri
bir akşam vakti
eve dönerken …

____ ^^

_____________

*
sadece 17 yaşında
ve üniversite sınavına hazırlanmak için gittiği dershanesinden
bir an önce evine dönmek için bindiği otobüste
bulunduğu yere fırlatılan
ve adına molotof dedikleri o pis icatla canına kast edilen
gencecik bir kızın anısınaydı,
ki bu gün toprağa verilen * /8 aralık 2009 – salı /

dilerim acıları dinmiş ve kendini iyi hissettiği bir yerdedir artık …
dilerim hiçbir yeri sızlamıyordur bedeninde ve ruhunda da
ve gücenikliği
bizlere yani gerideki bütün insanlara, incinmişliği
sonsuza dek affedilemeyecek kadar derin değildir …
ve ben özür dilerim kendi adıma
özür dilerim şu koskoca dünyada
yan yana ve insanca yaşamayı beceremediğimiz için
ve tarihin bütün çağlarında en iyi yapabildiğimiz şeyin
hep bir diğerini öldürmek
ve ilk fırsatta ötekini boğazlamak olduğu gerçeğini
değiştiremediğimiz için
çok, çok özür dilerim kendi payıma ondan gerçekten …
ki o, bir ay dayanabilmiştir
üstelik bütün acılarına rağmen
bir ay, dayanabilmiştir hayata tutunmaya
ve insan haliyle kalmaya, yaşamaya
bir ay çabalamıştır
oysa bazılarında insanlık
çoktandır o kadar bile dayanamıyor, uzun zamandır .
geleceği söylenen barış gelsindir şimdi
mazot ve kan bulaşmış ellerinizle
ölmüş insanlığınızın arasına
gelsin artık o barış, gelsin, ne çıkar …
o genç kızdı değil mi sizin barışınıza engeliniz
yakıp ölmesini de sağladınız ya şimdi
artık kalmadı değil mi, gelir barışınız …
oysa o gün belki de bir otobüsün en gencini
oysa o gün belki bir otobüsün en çok hayallere sahibini
gencecik bir kalbin heyecanlarını o gün
gözlerinin ışığını
sevenlerinin ona dair umutlarını
ve bir sürü şeyi ve daha fazlasını
yaktınız
öldürdünüz
çünkü barış ancak öldürerek gelirdi değil mi ?
bu değil mi ? hak
bu yani özgürlüğünüz sizin
eşitlik diye hiç susmayan ezberleriniz hani lafı geçince
hani kardeşlik, onurlu gelecek, bu mu ? bu mu anladığınız hepsinden
böyle mi gelecek sahiden ?
barış böyle gelen bir şey mi yani
hani masum ve savunmasız insanları öldürüp ve kaçarken …
neyse, neyse ve inanın size bile
o kanlı ve merhametsiz ellerinize hatta, yüreklerinize
belki bir gün bir parça merhamet
yada bir parçacık insanlık
gelir gelmesine de
o kızın artık yaşı hiçbir şeye yetemeyecek
bunun ne demek olduğunu biliyor musunuz ?
veya da bilmek bir yana, umursuyor musunuz bir parça ?
ve mesela şimdi bir araya geldiğinizde gülerek mi anacaksınız siz o günü ?
yoksa elinizi küçük bir mum alevine biraz tutunca hissettiğiniz o ağrının birazını
o yaktığınız kızın ağrılarıyla kıyaslamak
kaçıracak mı uykularınızı ?
hiç mi “ben ne yaptım bir cana kıydım demeyecek içleriniz ?
mesela aynaya baktığınızda
o kızın korkmuş gözleri hiç mi gelmeyecek aklınıza ?
veya bir sevgiliniz olduğunda belki bir gün
o ellerinizle dokunacaksınız değil mi ona da ?
içiniz hiç acıyacak mı kendi kardeşinizin saçlarını okşarken ?
katilliği bile süsleyecek
-ama-larınız,
-çünkü-leriniz olacak mı mesela yine ?
aslında kime anlatıyorum ki ? kime ? neyi anlatıyorum …
üstelik umurumda bile değil
artık ne yapacağınız
ne hissedeceğiniz,
ne hissetmiyeceğiniz
her şey boş, her şey, boş ve yalan
gerçek olansa şu;
o kız, hazırlandığı o sınava artık giremiyecek hiçbir zaman
ve okul ve sonrası bir hayatı olmayacak arkasından
güneş bir bahar günü gözlerinde gezinemeyecek bir daha asla
babası “eline sağlık kızım” diyemeyecek mesela hiç bir zaman,
elinden bir şey içerken
annesi koklaymıyacak onu yollarken
ve bakamıyacak uzun uzun arkasından kapıdan o bir yere giderken
kardeşlerine hep soğuk gelecektir o ev artık bundan böyle
ve özleyen hiç kimse sesini duyamayacak ne yazık bundan böyle
evet o, hazırlandığı o sınava hiç giremeyecek artık
ve ne yazık ki giremediğinden kazanamayacak da
ama siz
hep kalacaksınız, hep ve üst üste
adı insanlık olan bir sınavdan ve her defasında …
ve hiç affedilmeyeceksiniz
ki bizleri boşver, bizler artık çok unutkan olduk
ve bizden istendiği kadar, tepkisizleştik
ama en azından içi kızıyla birlikte yanmış bir anne
ve “kurtaramadım” dediği yerde bence yarı ölmüş bir baba
ve kardeşleri tarafından
hep ah ! la anılacaksınız.
ve ben, saygı duymuyorum
hiçbir zaman da duymayacağım sanırım
vahşiliği ve cinayeti özgürlük mücadelesi diye
ve savunmasız insanların soluklarına ve canlarına kast edip,
sonra da pişkince, barış kelimesini ağızlarınıza almanıza
ve bunları yaparkenki samimiyetsiz ve yalancı ifadenize
hiç ama hiç saygı duymuyorum
ve hiçbir şeyin
hiç
bir
şeyin
masum
ve yaşamak için çırpınan bir candan
daha değerli olduğuna
inanmıyorum …
ve bu iç sıkan konu bu gün
bazen sessizlik kabullenmekle dip dibe,
ve bazen susmak
önemsememekle birlikte, diye
bu yüzden, bu yüzden işte
çünkü,____ kabullenemedim.
tanrı, ailesine ve gerçek sevenlerine
dayanma gücü versin.
ve bütün yitip gidenlerimiz
dilerim ve inanıyorum da zaten şu an
en azından yeryüzünden daha iyi ve huzurlu bir yerdesinizdir …




Get Your Own Player!