bitişik ...

bir hızla uzandı
kavradı parmakları masanın üzerindeki telefonu
birkaç saniye en fazla
sonra sanki elleri yanmışçasına
yeniden önündeki masaya telaşla bıraktı
ve öyle bir zaman ellerine yabancı
ve öyle bir zaman kendine gücenik
ve öyle engel olamadığı bir sitemle
ellerine baktı
yada
yada bakmadı belki,
kim bilir belki de baktığında gördüğü elleri değildi
yada kim bilir, belki de görmeyi çoktan unutmak üzereydi gözleri
veya büsbütün körelmekteydi gördüklerini tanımlayıp, anlamlandıran yeri
bir ihtimal de, tıpkı içinde olduğu bu zifir gece
tıpkı arasına sığındığı bu dört duvar
ve tıpkı bu küçük oda kadar
görmekle birlikte çok şeyi de hepten terk eylemişti bedeni
tek kımıldanan az önce titremeye başlayan alt dudağıydı
birde,
birde hani bıraksa ipinden kurtulmaya hırçın bir uçurtma gibi
sızmaya hazır o tuzlu su, ezberden yokluyordu kirpiklerinin çitini
oysa ne zamandır yerle yeksan değilmiydi zaten o kirpikler, sınır taşkınlarına
ve nicedir bir kuru yaprak sayılmaz mıydı ruhu
engel olamadığı o iki sızıntıya teslimiyet anında
yeniden aldı telefonu eline
ki buna isteksiz elleri bir kere daha bırakacaktı ki
son anda vazgeçti
ve açtı parmakları telefonun adres defterini alışkın,
yüreğiyle yarışta feryat figan şimdi her bir hücresi
gözleri
ıpıslak
o yanan telefonunun ışığında iç çeke çeke
sevdiğinin ismini buldu
ki kaç ay
ki kaç tekrar
ve kaç gün batımıyla başlayan bu tek kişilik yağmurlu karanlıkları
sabahlara düğümleyene dek geçen o veremli saatlerde
dakika dakika kan kaybı gibi sancırken her bir nefes
kimbilir kaç uykuya dalmıştı,
telefonunun rehberi o isim üzerindeyken
işte şimdi yine ışığı söndükçe yeniden yaktığı telefonunun ekranından
kalbinin “aşk” deyip
dilinin “canım” dediğinin ismine bakıyordu öyle
ki neredeyse bakışlarını bile engelleyecek bir tuzlu su selinde
ve alt dudağının hala o küçük incinmiş çocuk titreyişiyle
hafifçe bastı parmaklarından biri, bir tuşa
ve açılan tercihlerden
ismi değiştir seçeneğine girip yavaşça
harf harf
hıçkırık
hıçkırık
sildi
sildi, en sevdiğinin ismini
sonra da uyuşmuş gibi boşlukta, felçliymiş gibi kıpırtısız
dağdan bile daha yalnız bir kaya gibi, kaskatı
bir an durdu öyle
belki kalbi durdu o bir anda, o yüzden o da durdu haliyle
belki de öyle içten durmasını istedi ki kalbinin o anda
öyle istedi ve öyle sessiz bir yalvarışla diledi de
bir umut,
bir umut bekledi dileğinin gerçekleşmesini
yada gerçekten takatı kalmadı az önce çırpınan ruhunun
o yüzden mecburen durdu farkındasızca
neyse ki az sonra usulca
ve katar katar akıp duran sessiz damlalar arasında
“kendim”
yazdı
sildiği ismin yerine
“kendim”
ve yeniden kaydet komutundan sonra
halsizce koydu telefonu masanın üzerine …
kucağına düştü bomboş elleri ardından
süresi hatırlanmayan bir zamanın arkasından
dayadı kollarını masaya ve başını gömdü kendi kollarının soğuk yalnızlığına
peşinden de sarsıla sarsıla
hani savunmasız öksüz çocuklar gibi sokakta kalmışçasına
ve kocaman dünyada küçücük kalbiyle kaybolmuşluğuna
gecenin sabaha sokulduğu bir kıyısında
tükenip bayılırcasına
uyuyana dek
ağladı…
ağladı …
ki,
telefon rehberinden bile olsa
bir telefonun
ezberinden bile olsa
üstelik hiç aranmıyacağını
ve üstelik hiç,
hiç arayamayacağını
bile bile
kim ?
kim ? tümden silebilirdi ki
ölen sevdiğinin
ismini …

________


bir anı,
çınlıyor içimde
ve bir ağrının bin vurgunluk derinliğinde
bir acı
nice geceler gibi yine bu gece de
yasını geçiriyor gözlerimden,
yokluğunda tamamlanıyor şimdi, bir ömür yarım saydığım yalnızlığım
ve hep aynı şarkı süzülüyor gözlerimden
en uzun cümlem oldu “ah”,
ki oda tek hecelik
oysa ne zaman baksam eski mektuplara
“her şey”
hala ayrı yazılı duruyor
“ikimiz”
hala
bitişik …

bir anı
çınlıyor içimde
ve canımın kuruyan kovuğunda her dem taze bir ağrı
gündüzleri uyuyup
geceleri uyanıyor göğüs kafesimde
onun dışında hayat, hep aynı
yeryüzü, hep bildik
ki “her şey”
yine ayrı yazılıyor yazılırken
ikimizse,
bitişik
silindik …
____ ^^

Get Your Own Player!